Schaatsellende

Ik liep afgelopen vrijdag langs de ijsbaan in Hasselt en keek verwonderd toe hoe sommigen zo eenvoudig op de ijzers stappen en wegschaatsen. Van jong tot oud, het maakt niet uit, ze knallen de baan op en weg zijn ze. Ik kon dat eens. Toen ik nog onder de 12 was schaatste ik iedereen van de baan af. Met wedstrijden in de 6e klas van de lagere school was ik op de 100 meter de snelste. Ik heb nog ergens een beker liggen.

De schik was eraf toen ik hoge noren kocht, dat werd een regelrechte ramp. Met kramp in de tenen, zere hakken, blaren op de achillespees en met zwalkende voeten in de schoenen kwam er al snel een einde aan mijn korte schaatsloopbaan. Toen ook nog eens bleek dat het bloed door de blaren in mijn schoenen stond kapte ik ermee.

Jaren later deed ik nog een poging met friese doorlopers ergens op een slootje in het Staphorsterveld op een verloren middag.Door een tak midden op het ijs struikelde ik en viel met mijn neus bovenop het ijs...wie de schaatsen vindt mag ze houden. Ik trok de doorlopers op het ijs uit en heb ze voorgoed laten staan. Doe mij maar wandelschoe